Op andere gedachten

De koude wind sneed langs mijn wangen. Mijn vingers voelden bevroren aan en uit mijn mond kwam witte adem. Het landschap gleed aan mij voorbij. Mijn hoofd was koud en mijn gedachten leken bevroren. Mijn gevoel was even verdoofd.

Ik fietste naar huis vanaf de instelling waar ik sinds kort kom voor therapie. Eenmaal thuis begon het malen. Ik liep heen en weer door mijn kamer en kon niet goed gaan zitten. Mijn gedachten focusten zich volledig op het gesprek dat ik gehad had. Ik beleefde alles nog eens, en weer. Ik bedacht iets dat ik niet gezegd had, en mijn gedachten klampten zich daaraan vast. Ik zette de tv aan voor een tenniswedstrijd. Mijn ogen volgden de bal, maar mijn gedachten waren nog steeds bij het gesprek.

Onrust volgde. Om wat er gezegd was, om wat er niet gezegd was. Het waren geen schokkende dingen, maar ’t ging over mij. Tranen stroomden over mijn wangen. Bij het minste of geringste was ik van slag. Ik wankelde en had het koud. Het leek wel of ik mij door dat gesprek alleen maar slechter voelde.

Ik besloot er even uit te gaan, een paar boodschappen te doen. De koude lucht omhelsde mijn hoofd weer. Mijn adem werd wat rustiger. Een paar bekenden groetten me vriendelijk. Toen ik thuiskwam zette ik muziek op en de stem van Nina Simone schalde uit de boxen. Ik begon mijn kamer op te ruimen. Plots voelde ik een zweem van kracht, een beetje vrolijkheid. Ik zette thee.

Mijn gevoeligheid maakt ’t me soms knap lastig. Mijn gedachten laten zich niet makkelijk afleiden. En praten kost veel energie. Daarom is het zo goed om de focus even te verleggen. Televisie doet dan voor mij te weinig, maar even naar het winkelcentrum lopen is net genoeg om op andere gedachten te komen.